Michaela las iedere dag verslagen van haar slaven en gaf ze opdrachten per e-mail. Iedere dag besteedde ze een uurtje aan haar pay slaven. Ze las elk verslag en maakte aantekeningen in een soort kasboek waarin haar complete slavenstal stond en waarin ze alles bijhield, zoals ook het verslag en de foto’s van slaaf jan53. Ze bekeek de foto’s en zag zichzelf op station Aerdenhout en met slaaf peter in de trein. Verder had hij nog wat foto’s van Peter gemaakt in het station en van hun auto. Op die foto was het kenteken goed te lezen, de Meesteres was tevreden. Ze zag ook het mailtje van Peter, waarin hij haar smeekte om hem aan te nemen als haar slaaf. Ze beantwoordde hem dat hij zich zaterdag om 10 uur s’morgens moest melden op het station in Haarlem, waar hij opgehaald zou worden door een dienaar van de Meesteres. Hierna beantwoordde ze nog wat e-mails en trok aan het bediendenkoord. In plaats van Herman verscheen de tuinman en ze gaf hem opdracht om de slaaf uit de kerker te bevrijden en dat die zich moest aan te kleden en hem vervolgens naar de woonkamer te sturen. Michaela ging vervolgens op haar troon in de ontvangstkamer zitten in afwachting van notaris henk, na 10 minuten gewacht te hebben klopte hij aan de deur en mocht hij binnenkomen. Hij had werkkleding aan van Herman, die zo’n beetje zijn maat had en ging op aanwijzing van de Meesteres zitten op een laag slavenkrukje voor haar troon. Hierdoor was hij genoodzaakt omhoog te kijken naar zijn Meesteres waarbij hij ervoor waakte haar niet in de ogen te kijken. Ze gaf hem de brief die zij van Hannelore had gekregen, een brief van haar advocaat. Hij moest de brief hardop voor lezen.
In de brief stond de mededeling dat Herrin Hannelore van hem ging scheiden en dat hij een convenant moest opstellen, Hannelore zou later hem meedelen wat er in moest komen, het algemeen gedeelte kon hij vast opstellen.
Nadat ze Henk er nogmaals op gewezen dat ze nu voor 50% eigenaresse en Meesteres van hem was, moest hij zijn gehele financiële situatie toelichten en wat de consequenties van een echtscheiding ging betekenen. Henk was ongeveer een uur aan het woord en het kwam op het volgende neer: Hannelore en hij waren in gemeenschap van goederen getrouwd, ze bezaten een woonhuis met een hypotheek ver beneden de waarde van dat huis en een praktijk die hij van zijn vader geërfd had. De praktijk, in feite ook een herenhuis daar woonde hij en dit huis was hypotheek vrij. Hannelore woonde in het andere huis waar zij ook haar praktijk had. Verder waren er aandelen en pensioenregelingen allemaal zeer technisch. Waar het Meesteres Michaela om ging, wat voor haar de voordelen en nadelen waren. De vraag was of de gedwongen ruil een noodsprong van Hannelore was of een meesterzet. Johan was ze weliswaar kwijt, maar het huis van Johan stond op haar naam dus dat was winst, ze had de notaris als contact behouden en was zelfs gedeeltelijk eigenaresse van hem, wat natuurlijk na de scheiding compleet over zou gaan in een volledig bezit, maar Hannelore wilde tijdens de bespreking over het convenant nog wel grip op Henk behouden. Het belang voor Michaela was, dat Hannelore zo min mogelijk uit de boedelscheiding zou krijgen, wat natuurlijk alleen mogelijk voor haar zou zijn, als Henk zijn bezit op haar naam zou zetten en daar had je weer een notaris voor nodig. De echtscheidingsconvenant kon hij zelf maken en door een notarisvriendje laten uitvoeren. Daar was niets mis mee. De naam van dat vriendje zou Michaela wel voorstellen aan Hannelore, daarmee zou ze meteen de advocaat van Hannelore uitschakelen. Een andere vraag was hoeveel loyaliteit hij nog had met zijn Meesteres Hannelore/Helga. Michaela wist dat hij haar toegenegen was en besloot op grond daarvan te vragen of hij Helga nog steeds als zijn Meesteres beschouwde en of hij haar, Meesteres Michaela onvoorwaardelijk wilde dienen.
Henk verklaarde nederig, dat hij haar onvoorwaardelijk wilde dienen, maar dat hij ook nog deels slaaf van Herrin Hannelore was. Dit was voldoende voor Michaela. Ze beval Henk een concept convenant op te stellen en een notaris te zoeken. Daarna zou Michaela contact opnemen met Hannelore. Hierna liet ze henk naar zijn werk gaan. Hij moest zich voortaan iedere dag om 5 uur in de middag, na het sluiten van zijn kantoor bij haar melden. Michaela had zich ook voorgenomen een slaaf van haar te plaatsen op het kantoor van Henk dit om controleren of hij zich wel hield aan de strenge richtlijnen van nieuwe Meesteres.
Hannelore had een drank en drugsprobleem, de stickies waren niet zo’n probleem, maar de alcohol en cocaïne daarentegen wel. Ze werd er erg agressief van. Ze had in principe een bloeiende praktijk en een rijke echtgenoot met een goede zaak. De echtgenoot was erg gemakkelijk geweest en verschafte haar toegang tot de wat betere milieus van Haarlem. Haar alcoholgebruik deed haar nog al eens een afspraak missen en daardoor inkomen. Haar gedrag op recepties, het te veel drinken, deed het aantal uitnodigingen voor diezelfde recepties verminderen wat natuurlijk weer de praktijk van Henk beschadigde.
Verder was Hannelore ook niet zo discreet. Ze kwam wel eens klanten tegen op die society recepties, die ze normaal gesproken zeer subtiel kon domineren. Ze vlogen dan voor haar om drankjes te halen, haar jas op hangen of te halen enzovoort.
Maar toen ze weer eens teveel gedronken had en één van haar dienaren een beetje wijn morste, sprak ze hem iets te luid in het Duits toe “Sklave deine Herrin will dich heute abend noch auspeitschen”. Niemand had het echt opgemerkt, waarschijnlijk alleen de stemverheffing in het Duits, maar het slachtoffer voelde zich natuurlijk gegeneerd en bang dat zijn vrouw en anderen er iets van meegekregen hadden. Uiteindelijk had Hannelore ook wel in de gaten dat ze steeds meer genegeerd werd en zeker door de dames. Hannelore zag er voor een vrouw van dik in de veertig erg goed uit, zeer slank en ze droeg altijd zeer korte rokjes en stiletto pumps. Met haar pumps aan was ze 183 cm lang. Ze had kort blond haar en staalblauwe ogen. Haar gedrag was op zijn minst provocerend en vaak uitdagend, zoals een tandartsbezoek in een mini plooirokje en geen slip aan. De man wist niet waar hij kijken moest, maar ze mocht gewoon terugkomen. De volgende keer was zijn assistente niet aanwezig. Die keer liet Hannelore zich in de behandelstoel beffen door die tandarts, sindsdien word ze buiten kantooruren door deze tandarts gediend. Als Meesteres kende ze haar weerga niet. Door haar sadisme en gewetenloosheid was zij in staat om de meest gruwelijke martelingen uit te voeren en dat leverde haar bijzondere klanten op. Mannen die zelf zo gemarteld wilden worden en mannen die daarbij aanwezig wilden zijn. Het laatste had haar echter in de problemen gebracht en dat was de reden om even van het toneel te verdwijnen en haar sporen uit te wissen.
Deze Hannelore trapte haar nieuwe slaaf de trap af, wat pijnlijk voor Johan was, maar in het niets viel bij wat hem te wachten stond. Herrin Hannelore sprak haar slaven namelijk in het Duits toe en dat verstond hij niet zo goed. Toen ze hem uiteindelijk mee naar huis nam begreep hij al veel meer.