Herman belde maandagochtend om 11.00 uur aan bij Raymond, die al bij zijn voordeur stond te wachten. Raymond wist dat zijn Meesteres niet van wachten hield. Hij opende de deur, en Michaëla betrad op gracieuze wijze het appartement. Op haar hoge stilettohakken was ze een stuk groter dan Raymond en zelfs iets langer dan Herman, die gedwee achter haar aanliep en haar aktetas droeg.
Michaëla was elegant gekleed, volledig in het wit: een lange plissérok met een split aan de voorkant, een satijnen blouse, zijden kousen met witte jarretelles, en onder haar rok kon Raymond haar witte laarzen zien.
Raymond wist dat de afspraak over geldzaken ging en dat Herman mee naar boven zou komen. Ondanks dat het een zakelijke ontmoeting was, knielde hij voor haar en kuste hij haar laarzen.
“Sta op en ga mij voor, slaaf,” beval Michaëla kortaf. Raymond vermoedde dat het haar ernst was. Hij klom snel in zijn rolstoel en ging haar voor naar zijn studeerkamer. Michaëla nam plaats in een grote fauteuil, terwijl Herman ervoor moest zorgen dat haar kleding – vooral haar rok – niet zou kreuken.
“Zorg voor twee koffie, Herman,” zei ze. Haar butler ging direct naar de keuken om de koffie te halen, terwijl Raymond voor haar moest plaatsnemen.
Michaëla pakte haar aktetas en haalde er twee mappen uit: één met een voorstel voor Raymond en één met contracten die door haar notaris waren opgesteld. Zonder aarzelen vertelde ze Raymond dat ze in financiële problemen zat en zijn hulp nodig had.
Herman kwam binnen met de koffie en moest gedurende het hele gesprek het dienblad voor zijn Meesteres ophouden – natuurlijk geknield.
“Mag ik vragen wat voor financiële problemen u hebt, Meesteres?” vroeg Raymond. Michaëla legde uit dat het ging om boetes en belastingschulden. Ze overhandigde hem een map met een kopie van haar voorstel. Raymond opende de map en las het voorstel zorgvuldig.
Het voorstel was als volgt: Michaëla wilde voor €200.000 de helft van haar aandeel in Maastricht aan hem verkopen. Daarnaast wilde ze dat hij haar belastingschuld en boetes zou betalen, die minimaal €600.000 zouden bedragen. Van dat bedrag kon de €200.000 van het aandeel worden afgetrokken. De villa in Haarlem zou naar verwachting minimaal €200.000 winst opleveren, waardoor er nog €200.000 schuld overbleef. Deze schuld zou Michaëla terugbetalen met de verkoop van het huis in Katwijk. Alles zou via contracten worden vastgelegd, maar Raymond zou alles wel moeten voorschieten.
Verder wilde Michaëla, voor de duur die nodig was om een nieuwe woning te kopen of huren, bij Raymond intrekken, samen met twee à drie slaven.
Raymond concludeerde dat er nogal wat aannames in de getallen zaten. Hij merkte op dat het terugbrengen van de belastingschuld van twee miljoen euro naar zeshonderdduizend euro volgens hem ietwat rooskleurig was. Michaëla antwoordde dat ze dat had voorzien en dat hij dan ook eigenaar kon worden van haar resterende deel van de zaak in Maastricht en haar andere verhuurde woning. In dat geval zou ze zonder bezit achterblijven en faillissement aanvragen voor het restant van de schuld.
Raymond vroeg nog iets over de constructie van Maastricht en realiseerde zich dat hier het grootste risico lag – maar dat gold ook voor Michaëla en Denise. In Maastricht was alles op de toekomst gericht, en de prognose was goed. Hij had altijd al partner van Michaëla willen worden, en nu was zijn kans. Hij had geen bedenktijd of overleg met derden nodig om te beslissen. Op zijn knieën tekende hij alle contracten, terwijl Herman als getuige tekende.
Raymond was een zakenman, dat wist ze. Hij had haar gevoelig gewezen op het zwakke punt in de berekening, net als Henk en Mark voor hem. Michaëla kon volkomen berooid achterblijven, terwijl alle anderen winnaars zouden zijn – en dat alles door haar ex, Hannelore, en haar wraakzuchtige klanten.
Enigszins geprikkeld stond Michaëla op en beval beide slaven zich uit te kleden. Ze haalde een karwats uit haar aktetas; aan het uiteinde van de leren strengen zaten kleine, gemene stalen kogeltjes. “Volg mij,” zei ze tegen de naakte slaven. Michaëla inspecteerde het hele appartement en zocht ruimte voor haar slaven. Het appartement telde genoeg kamers voor dit doel. Raymond kreeg te horen dat zijn logeerkamer ingericht moest worden voor haar, en dat ze over vier weken zou intrekken met haar gevolg.
“Uw bevel zal worden opgevolgd, Meesteres,” zei Raymond.
Raymond had boven zijn bed een draaibare beugel hangen, de beugel was eenvoudig elektrisch in hoogte verstelbaar, de lamme slaaf kreeg opdracht om op de rand van zijn bed te gaan zitten en zich vast te houden aan de beugel, Michaëla trok hem elektrisch zover omhoog zodat hij haar kon pijpen, herman moest achter haar zitten met zijn hoofd onder haar lange rok, hij moest de split in haar rok open houden zodat raymond haar oraal kon dienen. Herman moest zijn tong diep in haar anus steken en haar likken. Met haar karwats sloeg Michaëla Raymond stevig op zijn rug, boven de grens van zijn dwarslaesie. Dit veroorzaakte extreem veel pijn bij hem. Hij kermde en kreunde, wat haar lid alleen maar harder en groter maakte.
Raymond wist wat hem te wachten stond. Hij moest haar gerieven op een voor hem moeilijke en pijnlijke manier, en daarbovenop kwam de karwats. Een half uur lang geselde zijn strenge, wrede Meesteres hem op zijn rug. Hij voelde haar lid stijver en groter worden in zijn mond. Ze stootte diep in zijn keel, en Raymond, die getraind was, hoopte vurig dat hij dit aan zou kunnen. Falen was geen optie.
Hij hing aan zijn armen, die steeds vermoeider werden, terwijl Michaëla, zijn Meesteres, meedogenloos doorging. Elke stoot registreerde hij in zijn brein. Hij kende zijn taak: hij moest haar gerieven, hij moest pijn lijden voor haar genot.
Toen ze uiteindelijk explodeerde in zijn keel en hij haar sperma doorslikte, voelde hij zich intens gelukkig. Gelukkig dat ze bij hem zou komen logeren en dat hij partner mocht worden in haar firma.
Voor Herman was het ook allerminst gemakkelijk, hij keek zijn Meesteres in haar bilspleet en moest op de tast de split van haar rok open houden, met zijn neus tussen haar billen likte hij haar gaatje, hij had liever de rol van raymond, hij werd dan wel niet geslagen maar hij wist dat hij na het klaarkomen van de Meesteres ook gestraft zou worden, herman deed vreselijk zijn best om de Meesteres te gerieven, De Meesteres ging ritmisch in de slavenbek van raymond heen en weer en herman moest volgen om druk te houden op haar anus met zijn tong, hij faalde tweemaal en wist dat hij hiervoor streng bestraft zal worden.
Na afloop verliet Michaëla de slaapkamer van raymond, zonder haar slaven een blik waardig te keuren, raymond liet zich achterover op het bed vallen, zijn armen trilde van de inspanning. Herman die wist dat hij zijn Meesteres moest volgen, stond snel op en liep naar huiskamer, hij vermoedde dat ze daar was. Michaëla zat net in de grote leren fauteuil met uitzicht over het strand en zee van Scheveningen toen herman diep voor haar knielde en wachtte op zijn straf. “Ik ben niet tevreden over je prestatie slaaf” zei ze, ze zag in zijn ogen de angst, haar weer groeiende erectie stak door de split in haar rok naar buiten, ze veroordeelde haar slaaf tot 30 slagen en executeerde de straf meteen, bij de 10e slag rolde raymond naar binnen, Michaëla draaide zich om naar hem en ging met haar linker laars op de rug van herman en drukt hem met haar scherpe stilettohak naar de grond zodat raymond de striemen op zijn rug goed kon zien, haar rok viel hierbij verder open en hij kon haar goddelijke penis in volle glorie zien.
“Zie hoe ik mijn slaaf straf en bedenk goed of je ook totaalslaaf van mij wilt worden en kniel nu voor mij” zei ze.
Raymond kwam uit zijn rolstoel en knielde zo goed als hij maar kon voor haar en bedankte haar, hij moest zijn mond open doen en Michaëla spuugde hem hierin. Michaëla draaide zich om en gaf herman het restant van zijn straf. Na afloop waren beide slaven gestriemd maar hadden geen open wonden, raymond behoefte geen verzorging en kon zich zelfstandig aankleden. Herman, na zich aangekleed te hebben, kreeg de opdracht om zijn Meesteres terug naar Haarlem te brengen.